Owszem, jest to postawa.
Czy moralna? To już można dyskutować, w każdym razie postawa wobec ryb i pewien sposób wędkowania. Pewien styl, może nawet „moda”? I wszystko jest w porządku, póki się jej nie narzuca innym.
Wypuszczam rybę, daruję jej życie, bo tak chcę, bo tak sobie postanowiłem, bo taki styl wędkowania sobie przyjąłem, bo mam taki kaprys, bo nie jest mi ta ryba jako zdobycz do niczego potrzebna itd. To wszystko określa moje indywidualne podejście do wędkowania. I tyle. Nie mogę oczekiwać, że podobnie postąpią inni, bo nie mam takiego prawa. Tak samo, jak nie mogę oczekiwać, że będą te ryby wbrew sobie zabijali i zabierali. To jest ich prawo i to jest moje prawo. Wszystko oczywiście musi się mieścić w ramach ustalonych przez gospodarza łowiska i przez przepisy wyższego rzędu.

Czy C&R jest „koroną wędkarskiego rozsądku”? Znowu nie wiem, nie odpowiem ani twierdząco, ani przecząco. To znowu zależy.

Ja na to patrzę tak, każda woda ma swoje określone możliwości odtwórcze - zresztą nie tylko woda, problem dotyczy nie tylko wędkarstwa, ale wszelkich form korzystania z dóbr przyrody – przy wodzie i rybach jednak pozostańmy. Te możliwości są oczywiście różne, inne dla małego potoku, inne dla rzeki, jeszcze inne dla jeziora czy zaporówki. Z każdej takiej wody można bez spowodowania uszczerbku zabrać określoną ilość ryb określonego gatunku. Inną drapieżników, inną ryb spokojnego żeru, aby nie naruszyć...

No właśnie czego nie naruszyć?
Na pewno możliwości reprodukcyjnych, czyli stada podstawowego, ale to już jest absolutne minimum, ściana. Aby nie naruszyć równowagi - to już lepsze określenie. I aby nie naruszyć także ... powiedzmy „atrakcyjności łowiska”. To jest już pojęcie nam wędkarzom bliższe, choć może trudniejsze do zdefiniowania i być może dla kogoś, przyzwyczajonego do postrzegania rybactwa w kategoriach użytkowych, niezupełnie zrozumiałe, albo nawet trudne do przyjęcia.

Pozostańmy jednak przy tej atrakcyjności. Też nie jest jednoznaczna. Dla mnie np. może oznaczać to obecność okazów i możliwość spotkania z „rybą życia.” Przy czym ilość tych okazów powinna wynikać z jakichś naturalnych proporcji (wiadomo, okaz jest z definicji czymś wyjątkowym). Niby oczywiste, ale dla jednego już 5 kg karp może być rybą życia" i "okazem". Ktoś inny znowu chciałby, aby w tej wodzie były same „okazy”, np. same karpie po 30 kg, czy szczupaki powyżej metra, co już jest wypaczeniem. Obecność samych dwucyfrowych karpi, metrowych szczupków czy 60 cm pstrągów, jest już jakimś wypaczeniem, czymś nienaturalnym i możliwym tylko w warunkach sztucznych, ale i takie łowiska , sztucznie podtrzymywane, są do pomyślenia i do zagospodarowania.

Jak to powinno być moim zdaniem dalej?
Gospodarz powinien zgodnie z możliwościami łowiska, zgodnie z celem łowiska (więc licząc się z potrzebami łowiących) i oczywiście zgodnie ze zdrowym rozsądkiem określić zasady. Określić jakie ryby i w jakich ilościach wolno zabierać, a także jakie trzeba zabierać. Określić również ilość wędkujących w danym dniu, miesiącu czy roku (to może być ważne na małych rzeczkach). Dobre ustalenie takich zasad i wyegzekwowanie ich, to właśnie racjonalna gospodarka. Zasady mogą być bardzo różne. Różne wymiary ochronne i różne limity, także limity miesięczne i roczne. Limity miesięczne, limity roczne, limity „wyjść na wodę” - to coś nowego, dopiero wprowadzanego na niektórych wodach i przyjmowanego bardzo różnie, nie zawsze ze zrozumieniem. Wielu chciałoby łowić bez takich ograniczeń, posługując się np. C&R jako pewnego rodzaju „protezą” takich szczegółowych zasad – bo skoro ryb nie zabieram, to mogę tę samą rybę złowić wielokrotnie i za każdym razem będzie ona większa. Prawda?

Tak jednak nie jest. Po pierwsze, każdy kontakt ryby z człowiekiem to dla niej stres. Po drugie, pomimo wszelkiej ostrożności pokłute ryby mogą to odchorować, po trzecie, wielokrotnie kłute przestają reagować na przynęty, co też obniża komfort łowienia, po n-te wreszcie, dla ryby nie jest to przyjemne, a wręcz przeciwnie. O tym nie myślimy i tego nie bierzemy pod uwagę, ale jeżeli chcemy uważać się za tych „moralnie lepszych”, chyba powinniśmy liczyć się także z odczuciami ryb, w końcu bądź co bądź żywych istot? Czyż nie? Czy więc łowienie dla samego łowienia jest usprawiedliwione? To przecież tylko nasz egoizm, nasza przyjemność, nasza rozrywka!

Najbliższe mi są tu rozważania Ernesta Hemingwaya (np. w opowiadaniu „Rzeka dwóch serc” (Nick zabrał tylko dwa pstrągi, bo tyle tylko potrzebował i dalej przestał łowić), albo „Stary człowiek i morze” ) „...więc przeprosiliśmy rybę o zabiliśmy ją szybko” czy też dotyczące polowania w „Zielonych wzgórzach Afryki” („Mięso zjadalimy a zabieraliśmy skórę i rogi” czy „”całe to nasze polowanie wpisuje się w odwieczne zabijanie i zjadanie” – wszystkie cytaty z pamięci, więc mogą nie być dosłowne, ale zachowujące myśl Autora.

Więc moim zdaniem C&R wcale nie jest jakimś „ukoronowaniem” wędkarstwa. Jest jakąś jego formą, czasem koniecznością wobec braku lepszych rozwiązań, moim zdaniem nieuchronnych.

Pytanie, w którą stronę wędkarstwo dalej pójdzie? Czy w kierunku ostrych limitów, trudnych do przyjęcia (np. 3 pstrągi rocznie, 10 szczupaków rocznie, 30 wyjść na wodę itp.) Czy też w kierunku tworzenia odcinków C&R? Nie wiem. Tu nie ma mądrych. Każda forma ograniczeń ma zwolenników i przeciwników. Każda wymaga dobrego pilnowania (koszty!) Każda może skutkować zmniejszeniem zainteresowania wędkarstwem - co niby byłoby korzystne, ale znowu zwiększy koszty. Poza tym są wody i są gatunki ryb których ilość należy ograniczać. Np. na naszym Zalewie Zemborzyckim należy ograniczać leszcze, krąpie, płocie i karpie. Tu nie powinno być limitów, a nawet zachęta do zwiększonych połowów i zabierania tych ryb. Czy należy zmuszać wędkarzy by je zabijali?

Myślę, że nie należy za bardzo wnikać w rozważania nad „moralną” stroną wędkowania. Moralność dotyczy innych dziedzin życia i nie mieszałbym jej z wędkarstwem.

Postawa C&R czy NK niech zaś będzie indywidualną postawą wędkarza, przez niego stosowaną. Bez żadnej formy narzucania innym takiego podejścia ani też bez oczekiwania od kogokolwiek aby „się nawrócił”. Niech każdy wędkuje w zgodzie z sobą, z własnymi zasadami, byle w ramach ustalonych przez gospodarza łowiska. A te zasady oby były jak najlepiej dostosowane do możliwości wody.

Przepraszam za tak długi wywód, ale to się moim zdaniem należało.
Mam nadzieję, że Cię nie zanudziłem.
Pozdrawiam
Andrzej

TAK WŁAŚNIE!

co wyżej to przyznaje racje troszke nie fortunie sie wyraziłem.Ale do tego co pod ps nie moge sie zgodzic wszyscy ludzie są równi !!!tyle że mordowaniu ryb bez większego celu mówię NIE !!! nadzieja w młodych WĘDKARZACH oni już myslą inaczej rozsądniej mie mają poglądów rodem z PRL !!! licze na nich !!! http://sg-ka...m.blog.onet.pl/

Nie jest powiedziane, że 100% wędkarzy w Anglii i innych równie pięknych krajach nie zabiera ryb. Prawdą jest, że nasi rodacy pracujący na wyspach sporo ryb zjedli.
W tym o czym piszesz chodzi o podejście do łowienia. Osobiście widziałem wiele filmów, choćby "Opowieści rzeki", w których angielscy czy szkoccy wędkarze zabierali zarówno łososie jak i węgorze. Widzisz NK to nie jest przymus ani na wyspach ani nigdzie indziej. Oczywiście z wyłączeniem łowisk, na których obowiązuje. To styl bycia, postępowania i penego rodzaju wyższa moralność wobec, jak to kiedyś rzekł mędrzec, naszych braci mniejszych. Czy chodziło mu o ryby wie tylko on. Św. Franciszek już przed wiekami zwracał na to uwagę. I jest to sygnał, przesłanie by wszystkie zwierzęta traktować z należytym szacunkiem. O to w szczególności chodzi w NK będącym uogólnieniem zbioru zasad C&R, które do NK mają się jak mercedes do malucha. Konia z rzędem temu, kto stosuje się do C&R w 100%. Wracając do anglików. Ich łowienie i wypuszcznie ryb ma wiele podłoży. Jednym z nich jest min. podły smak mięsa ryby (dajmy na to karpia) ważącej 30 czy więcej funtów. Pomijając to. Czy rozsądnym jest zabijanie ryby, której zwyczajnie nie da się zjeść za jednym razem? Nie. To jeden z wielu powodów stosowania zasady NK. Pochodną NK jest właśnie C&R, które to właśnie zasady i ich stosowanie pozwalają na takie postępowanie ze złowioną rybą by w jak najlepszej kondycji wróciła do swojego środowiska. Co zasobności łowisk w ryby, to nie wynika ona z tego, że wędkarze mniej zabierają. Wynika to z samej gospodarki zasobami. Winika, przede wszystkim z mentalności łowiących, ilości pieniędzy w portfelu i możliwości zaspokojenia swoich potrzeb kulinarnych produktami, które można zwyczajnie kupić. Osobiście wolę kupić filet, czy kergulenę i bez dodatkowych stresów wynikających z babraniem się w rybich wnętrznościach, zjeść morską rybę np. z frytkami (danie typowe dla anglików). Wychodzę z założenia, że te ryby i tak są martwe, są gotowe do spożycia, że zwyczajnie się zmarnują, jeśli ich nie kupimy. A łowienie, no cóż lubię i koniec i mam ndzieję, że w czasie pobytu w Borach Tucholskich będzie mi dane złowić godną zabrania rybę i wspólnie z żoną i córką delektować się jej smakiem w atmosferze wieczora tętniącego życiem rzeki. Koniecznie wśród rechotu żab.

Mówiąc szczerze juz mi bokiem wychodzi to przywoływanie Angli jako wzorca. Zanim większość Polaków nabierze cech mentalnych mieszkańców Albionu, to prawdopodobnie Wisła wyschnie a Śniardwy beda tylko małym stawkiem w którym beda pływać karpie coi. Geneza takiego podejścia Anglików do metody no kill leży nie tylko w ich mentalności ale także ma podtekst historyczny. Otóż Ci wspaniali Angole na swych Rolls Royceach paredziesiąt lat temu totalnie zgnoili większość swoich cieków, czyniąc z nich kanały ściekowe do odprowadzania fekali i ścieków produkcyjnych. Gdy się obudzili byli juz z reką w nocniku. A potem trzeba było przez kilkadziesiąt lat z mozołem doprowadzac to wszystko do określonej normalności. To był także jeden z powodów zmiany ich podejścia do tematu przyroda czy natura. Często ma to wydźwięk mocno humorystyczny i bawi większośc Europejczyków, gdy śledzą zachowania dumnych mieszkańców Albionu. Na Kontynencie raczej nie zdarza sie aby połowa wioski czy miasteczka dzwoniła do straży pożarnej bo kotek pana Smitha wlazł na drzewo i nie potrafi z niego zejść. Na Kontynencie raczej nie zdarza sie aby po "udanej" akcji dzielnych strażaków, połowa miasteczka biła brawo a druga połowa świetowała ten "sulces" w pobliskich pubach. Angole zrobili z wędkarstwa dobry biznes. To sprawnie działająca maszynka, przynosząca określone profity. Często niestety dochodzi do dewiacji. Bo czyz nie jest dewiacją nielegalny import olbrzymich karpi z Rumunii, tylko po to aby uatrakcyjnic łowiska i przypinac tym karpiom kolejny znaczek szczęśliwego łowcy okazów. I jeszcze jedna rzecz, nie wiadomo czy nie najważniejsza. Większość wód jest własnościa prywatną. Czyż w interesie właściciela, nastawionego przede wszystkim na zysk, nie jest propagowanie tej metody.
Wędkarstwo jest atawizmem. Wywodzi się z zachowań człowieka, który pozyskiwał jadło, czy to przez połów ryb, czy przez polowanie. Wędkarstwo nastawione na sam fakt wędkowania to dewiacja. Jeszcze trochę a jakaś partia zielonych czy klub Gaya, wytknie nam, że uprawiamy wędkarstwo tylko po to aby znęcać sie nad rybami. Zachowajmy należyte proporcje i zachowajmy rozsądek, nie robiąc przy okazji z samych siebie totalnych dupków.

1. tylko bez koleżków proszę.
2. Ma bardzo wiele. Bo wstawiając zdjęcia wystawiłeś je tym samym na krytykę innych. Warto więc mieć świadomość czego unikać. Nawet ryby nie nadające się do wypuszczenia można pokazać w fajny sposób, co starał się Ci podpowiedzieć Tomaszu. Gdy pokazujesz swoje zdjęcia innym, tym samym ukazujesz fragment siebie samego. Z tego powodu warto zadbać o to co i jak się pokazuje. Tyle na temat tego co ma piernik do wiatraka.
3. Ja nie mam problemów z czytaniem. Prześledź uważnie dyskusję jaką wywołał Twój post, a dowiesz się dlaczego tak ostro niektórzy zareagowali na Twoje zdjęcia. Nie wiem dlaczego ktoś stwierdził, że zjadłeś tego karpia, nigdzie tak nie napisałeś i nawet foto było w plenerze.
4. "Krzykacze" jak ich nazywasz na pewno się odezwą. Nikt nie przesiaduje przed komputerem cały czas, bo i nie ma takiej potrzeby.
5. Fikcyjne konto "gg", to nie konto a post napisany przez niezalogowana osobę. Istnieje możliwość napisania takiego postu, ale zawsze musi on przejść weryfikację któregoś z moderatorów, który dopuści, lub nie dopuści go do publikacji. Tutaj ktoś popełnił błąd i pozwolił na publikację. Nie wiem kto, nie ja aprobowałem. Przeszło mi to koło nosa, ale już usunąłem ten wpis.
6. Zauważ, że nie atakuję Cię w moich wypowiedziach, a cały czas odnoszę wrażenie, że Ty mnie jak najbardziej.
Mateusz